အမုန္းဖြဲ႕..............အိန္ဂ်ယ္.........

ဒီညေတာ့ ေတာင္က်ေခ်ာင္းလုိ ငါရြာခ်လုိက္ျပီ... ။ အိန္ဂ်ယ္..ေရ..မင္းဟာ
ရတနာေတြ လ်ွိဳ႕၀ွက္ျမဳပ္ႏွံရာ က်ြန္းတစ္ကၽြန္းေပါ့။ တစ္စစီ

ဆုတ္ျဖဲေၾကမြေနတဲ႔ လမ္းျပေျမပုံက ငါ့လက္ရွိဘ၀ပါ။ ငါ့ဘ၀ကို တစ္ရြာ၀င္

တစ္ရြာထြက္ ရြက္လြင့္ ရွာေဖြေနဆဲ။ သတိရတိုင္း ေကာင္းကင္ကိုပဲ

ေမာ့ေမာ့ ၾကည့္မိတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္း

ေအာက္မွာ အတူရွိေနျခင္းကပဲ ငါ့အတြက္ ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရး..။
ငါတုိ႔အတူ စီးဆင္းဖူးတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းကလဲ လူမသိသူမသိ

ဆက္လက္စီးဆင္း ေနဆဲ..။ ေျမပုံထဲမွာ ရွာလုိ႔ကေတာ့ မင္းဘယ္လုိမွ

မေတြ႔ႏုိင္ဘူး .. အိန္ဂ်ယ္.။ေျမေအာက္ျမစ္တစ္စင္း သယ္ေဆာင္လာတဲ့

သယံဇာတ ေတြကို ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေတြထဲ တိတ္တဆိတ္ ငါ၀ွက္ထားခဲ့တယ္။
လမင္းတစ္စင္း ဆီမွာတုိင္တည္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာတတ္တဲ့

ေလးေထာင္းေသတၱာထဲမွာ မီးေတာက္ေလး တစ္ခုကို ငါ့အသက္နဲ႔ လဲျပီး

ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ငါတုိ႔ရဲ ပြဲေတာ္ရာသီျပန္ေရာက္ရင္ မီးကူးျပီး

ပြဲတစ္ခင္းလုံး လင္းေစရမယ္..။ ဒီမီးေတာက္ေလးကို မင္းအမုန္းနဲ႕ ထြန္းညိွခဲ႔

တာပါ..။ မင္းအမုန္းနဲ႔ ငါ့မွာလင္းလုိ႔ေလ...။ ငါတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့

နယ္ေျမအေဟာင္းထဲမွာေတာ့ ငါ့မွာ အလြမ္းေတြ ရႊဲရႊဲစိုရင္း....။ မနက္မနက္

ေရာက္တုိင္း မင္းရွိတဲ့ အရပ္ဆီဦးညြတ္ရင္း....ဟုိ.. မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းေပၚမွာ ..

ငါ့ႏွလုံးသား .. ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ...ထုိးစိုက္ေပးခဲ့တယ္...။

မင္းေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့.. ေဒါသတၾကီး ရိုက္ႏွက္ေခ်ႊခ်လုိက္တဲ့

ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြ.... ငါ့ကမၻာေျမအႏွံ႕ ျပန္႔က်ဲလုိ႔ေပါ့...........။ ဒါဟာလည္း

ငါေန႕စဥ္ကျပေနတဲ့ အက္ေၾကာင္းထပ္ ျပဇတ္တစ္ပုဒ္ပါပဲ.....။ ဒီလုိနဲ႔ ငါလဲ

မင္းအမုန္းကုိ ဘိန္းစြဲသလုိစြဲခဲ့ရတယ္...။ ႏွင္းဆီေတြ မပြင့္ပဲ မေနႏုိင္

ၾကသလုိပဲ... မင္းအတြက္ေတာ့ ငါဟာ အမုန္းဖြဲ႕..တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ..

ျဖစ္ခဲ့တယ္...။ ...........လြမ္းတယ္္...........အိန္ဂ်ယ္...ရယ္....။