ပင္လယ္အညိႈ႕ခံ ရတဲ့ညေန...

နာရီေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္း မသိေအာင္ ကၽြန္မ ဒီေနရာမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ေလေတြက အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကေန တစ္ရပ္စပ္ တိုက္ေနခဲ့လုိ႕ ကၽြန္မဆံပင္ေတြ ကပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ဖြာလန္က်ဲေနျပီ။ ဒီေနရာမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ၾကာျမင့္စြာ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေငးေမာ ေနျခင္းက ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အံၾသစရာ ေတာ့မေကာင္းပါ။ ကၽြန္မေရွ႕က ပင္လယ္ရဲ႕ အနားသတ္ေလး မွာ ၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ရဲ႕ အ၀ါေရာင္ ေတြျဖာထြက္ေနတယ္။ အ၀ါေရာင္ေတြရဲ႕ ညိႈ႕တတ္တဲ့ အလင္းေတြနဲ႕ ေနာက္ခံ ေကာင္းကင္ ရဲ႕ နက္ရိႈင္းေသာ အျပာေရာင္တို႕ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ျပင္းအားခ်င္း ဆန္႕က်င္ေနၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ မ်က္စိတစ္ဆုံး နက္ရိႈင္းက်ယ္ျပန္႕ၾကီးမားတဲ့ ေၾကာက္စရာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို မ်က္ေတာင္္မခတ္ေငးေမာေနႏိုင္တယ္။ အဲဒီမ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းလိမ့္ဆင္း က်ေနရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္မိႏိုင္ဘူး။ ဒီေနရာက ရွိရွိသမွ် သူေတြအားလုံး ကိုယ့္သီးသန္႕ကမၻာထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လဲ လြမ္းဆြတ္အားငယ္ျခင္း ဆိုတဲ့ သီးသန္႕ကမၻာထဲမွာ ျဖတ္ေတာက္ေႏွာက္ယွက္မယ့္သူမရွိ အၾကာၾကီး လြတ္လပ္စြာ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့ျပီးျပီ။

ကၽြန္မရဲ႕ေရွ့တည့္တည့္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးရဲ႕ ဟုိးအေ၀းမိုင္ေပါင္ေထာင္ခ်ီတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုမွာကၽြန္မရဲ႕အိမ္က်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကိုေႏြးေထြးစြာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာယုယ တတ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ အကဲခတ္ျပီး လုိအပ္သမွ် စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ကူညီစာနာ နားလည္ေပးျပီး ကၽြန္မဘက္က ရပ္တည္ေပးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ အခု ကၽြန္္မအနားမွာေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ပင္လယ္ျပင္ၾကီးနဲ႕ သူစိမ္းဆန္တဲ့လူေတြ..... ။

ကၽြန္မအိမ္ျပန္္ခ်င္ျပီ။ ကၽြန္မလာခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုကိုအျပီးျပန္သြားခ်င္ျပီ။ ဒီပင္လယ္ဆီကိုေရာက္တိုင္း ကၽြန္မအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

ပင္လယ္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မကို အစြမ္းကုန္ ညိႈ႕ယူေနတယ္။