ကၽြန္မတုိ႕ေတြ အားလုံးလမ္းေတြေလွ်ာက္ဖူးၾကတယ္... ။ စမ္းတစ္၀ါး၀ါးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးျပီးမွ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တြဲေခၚျပီးလမ္းျပမယ့္သူ ရွိတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းသမွ် လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပျခင္းမ်ားနဲ႕ သြားခ်င္တဲ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေရာက္ၾကမွာပဲေနာ္။ လမ္းမသိပဲ စမ္းတစ္၀ါး၀ါး တစ္ေယာက္ထဲသြားေနရတဲ့ သူထက္စာရင္ေပါ့ေလ။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး..။ ဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္မလမ္းေတြအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားမိေနတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ရုံးဆင္းတဲ့ အခါကၽြန္မ အိမ္ထိလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ဖို႕ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ တစ္ခါမွလမ္းေလွ်ာက္မျပန္ဖူး.တဲ့အျပင္ သြားရမယ့္ခရီးကလဲ သိပ္နီးနီးေလးမဟုတ္။ ဘက္စ္ကားမွတ္တိုင္း ၇ မွတ္တိုင္ ၈ မွတ္တိုင္စာေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ပိုရင္လဲပိုမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္။ တစ္ခါမွ မေလွ်ာက္ဖူးလုိ႕ စမ္းလဲေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ေတြတဲ့ဘက္စ္ကား တက္စီးတာေပါ့။

ကၽြန္မရုံးဆင္းတဲ့အခါ မုိးေတြက တိတ္ခါစ.ဒါေပမယ့္ ဖြဲဖြဲေလး က်ေနတုန္း ။ ပုံမွန္အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ မိုးေတြအုံအုံမိႈင္းမိႈင္း ကိုျမင္တာနဲ႕ စိတ္ကပါ အုံမိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္သြားမွာ...။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိုးေရေတြက လမ္းေပၚမွာ နဲနဲစီတင္က်န္ေနတယ္။ ေသာၾကာေနဆိုေတာ့Formal လဲ၀တ္စရာမလို .. ကၽြန္မရဲ႕ ပင္ကိုစတုိင္ တီရွပ္နဲ႕ ဂ်င္းနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး.. ။ လက္ကိုင္အိတ္ကို တစ္ခါမွ ကၽြန္မပုခုံးမွာ မလြယ္တတ္..။ လက္ကေနပဲ ျဖစ္သလုိဆြဲရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မေျခတစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တုိင္း ကၽြန္မေျခေထာက္ေအာက္က ေရေတြက တစ္ဖက္ဖက္ဆီကုိကြဲကြာလြင့္စင္သြားတယ္။ ကၽြန္မသေဘာက်လုိ႕ ဆတ္ဆတ္ကေလး ေလွ်ာက္တယ္။ ကၽြန္မလမ္းသြားတဲ့အခါ ဘာကိုမွ သတိမထားတတ္တာ ကၽြန္မအက်င့္။ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာတစ္ခုကလြဲျပီး က်န္တာေတြ ဘာမွမသိသလို လုိက္လဲမၾကည့္တတ္။ အခုလဲ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ လမ္းေဘး၀ဲယာဘာတစ္ခုမွ မျမင္။ ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ကၽြန္မကိုယ္ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ေနတာ....။

အခုလဲ.. ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္းလြမ္းေနျပန္ပါျပီ။ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္ကိုလြမ္းတယ္။ ေမၾကီး ကိုလြမ္းတယ္။ လသာလမ္းကိုလြမ္းတယ္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ ကိုလြမ္းတယ္။ အင္းထဲက လယ္ရွည္ရြာေလးကိုလြမ္းတယ္။ စတူဒီယိုထဲက ေန႕ေတြကိုလြမ္းတယ္။ အိုင္စီပြဲ ၾကည့္ခဲ့တာေတြကိုလြမ္းတယ္။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ခဲ့တာေတြလြမ္းတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ဆုံးေလးကိုလဲ လြမ္းတယ္။ ဟသၤာတျမိဳ႕ေလးကိုလဲ လြမ္းတယ္။ ကၽြန္မကိုခြဲခြာသြားတဲ့ ကၽြန္မ ရည္းစားကိုလဲလြမ္းတယ္။ ကၽြန္မစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ကေလးေတြကိုလဲ လြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေၾကာင္းေတြလြမ္းတယ္။ တုိ႕ဟူးေႏြးပူပူေလး ကိုလြမ္းတယ္။ ကၽြန္မကို အရမ္းနားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၁ ေယာက္ကိုလြမ္းတယ္။
လြမ္းတယ္..လြမ္းတယ္.. အလြမ္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

ေတြ႕လားကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕လြမ္းေနတာ...။ နီးလာျပီ ကၽြန္မအခန္းကိုျပန္ေရာက္ဖုိ႕ ။ စုစုေပါင္း ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ တိတိ။ ေျခေထာက္လဲ မေညာင္းဘူး၊ ေမာလဲမေမာဘူး။ ေနာက္ေန႕လဲ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္။ အခုလုိပဲ လြမ္းျပီးေတာ့ေပါ့။

ခ်စ္သယ္ရင္း ပိက်ိတက္ဂ္ ထားလုိ႕........

ဒါေတြေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုမုန္းတာ

၁။ ေဒါသၾကီးတဲ့သူ
၂။အစြဲအလန္းၾကီးတဲ့သူ
၃။ေလာဘၾကီးတဲ့သူ
၄။စိတ္ကူးယဥ္လြန္းတဲ့သူ
၅။အမွတ္မရွိတဲ့သူ
၆။တစ္ဇြတ္ထိုး စြတ္လုပ္တဲ့သူ
၇။အီမိုးရွင္းေတြကို ခံႏိုင္ရည္မရွိတဲ့သူ
၈။တစ္ေန႕ကို ၁၈ နာရီေလာက္အိပ္ႏိုင္တဲ့သူ
၉။အားနာျပီးဂတိေတြေပးတတ္တဲ့သူ
၁၀။ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တဲ့သူ

မေကာင္းတာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္... ပိက်ိ က ၁၀ ခုပဲဆိုလုိ႕.....

ကဗ်ာအေဟာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပဲ ျပန္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးသားသူေတြလဲ အသစ္လုိပဲ ျပန္ခံစားေပးေပါ့ေနာ္။အျမဲလာလည္ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလုံးကို ေက်းဇူးကမၻာပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင္။

အလြမ္း

စိတ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ မင္းနာမည္
စိတ္ထဲမွာ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ မင္းရနံ႔
စိတ္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ မင္းရယ္သံ
စိတ္ထဲမွာ ထပ္တူက်ေနတဲ့ မင္းမ်က္ႏွာ
ခ်စ္လြန္းလို႕ .... မင္းကိုငါ ေမ့ထားတယ္

ငါမေရးျဖစ္တဲ့ စာသားေတြလို မင္းစကားသံေတြ
ငါမအိပ္ျဖစ္တဲ့ ညေတြလို မင္းမနက္ခင္းေတြ
ငါမနမ္းရႈိက္ဖူးတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြလို မင္းပါးျပင္ေတြြ
ငါမသိခဲ့တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြလို မင္းလိွ်႕၀ွက္ခ်က္ေတြ
ငါလြမ္းဆြတ္လြန္းတဲ့ ႏူးညံ႔မႈတစ္ခုလို မင္းေမတၱာတရားေတြ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ...... ငါေမ့ေလ်ာသြားမွာကိုပဲ စိုးရိမ္မိတယ္...

မင္းမ်က္ႏွာေလး မျမင္ရေတာ့ကတည္းက
ငါ့မ်က္လံုးကြယ္ သလိုခံစားခဲ့ရတာ
မင္းစကားသံေလး မၾကားရေတာ့ကတည္းက
ငါ့နားကန္းသြားသလိုခံစားခဲ့ရတာ
ေနာက္ဆံုးမွာ........
အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ဘယ္ရြာလုိ႕ရြာရမွန္းမသိတဲ့
မိုးတိမ္ေတြ.. ေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုပဲ
ငါ့အိမ္မက္ထဲမွာ....... က်န္ခဲ့တယ္

နာရီေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္း မသိေအာင္ ကၽြန္မ ဒီေနရာမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ေလေတြက အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကေန တစ္ရပ္စပ္ တိုက္ေနခဲ့လုိ႕ ကၽြန္မဆံပင္ေတြ ကပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ဖြာလန္က်ဲေနျပီ။ ဒီေနရာမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ၾကာျမင့္စြာ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေငးေမာ ေနျခင္းက ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အံၾသစရာ ေတာ့မေကာင္းပါ။ ကၽြန္မေရွ႕က ပင္လယ္ရဲ႕ အနားသတ္ေလး မွာ ၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ရဲ႕ အ၀ါေရာင္ ေတြျဖာထြက္ေနတယ္။ အ၀ါေရာင္ေတြရဲ႕ ညိႈ႕တတ္တဲ့ အလင္းေတြနဲ႕ ေနာက္ခံ ေကာင္းကင္ ရဲ႕ နက္ရိႈင္းေသာ အျပာေရာင္တို႕ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ျပင္းအားခ်င္း ဆန္႕က်င္ေနၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ မ်က္စိတစ္ဆုံး နက္ရိႈင္းက်ယ္ျပန္႕ၾကီးမားတဲ့ ေၾကာက္စရာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို မ်က္ေတာင္္မခတ္ေငးေမာေနႏိုင္တယ္။ အဲဒီမ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းလိမ့္ဆင္း က်ေနရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္မိႏိုင္ဘူး။ ဒီေနရာက ရွိရွိသမွ် သူေတြအားလုံး ကိုယ့္သီးသန္႕ကမၻာထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လဲ လြမ္းဆြတ္အားငယ္ျခင္း ဆိုတဲ့ သီးသန္႕ကမၻာထဲမွာ ျဖတ္ေတာက္ေႏွာက္ယွက္မယ့္သူမရွိ အၾကာၾကီး လြတ္လပ္စြာ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့ျပီးျပီ။

ကၽြန္မရဲ႕ေရွ့တည့္တည့္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးရဲ႕ ဟုိးအေ၀းမိုင္ေပါင္ေထာင္ခ်ီတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုမွာကၽြန္မရဲ႕အိမ္က်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကိုေႏြးေထြးစြာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာယုယ တတ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ အကဲခတ္ျပီး လုိအပ္သမွ် စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ကူညီစာနာ နားလည္ေပးျပီး ကၽြန္မဘက္က ရပ္တည္ေပးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ အခု ကၽြန္္မအနားမွာေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ပင္လယ္ျပင္ၾကီးနဲ႕ သူစိမ္းဆန္တဲ့လူေတြ..... ။

ကၽြန္မအိမ္ျပန္္ခ်င္ျပီ။ ကၽြန္မလာခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုကိုအျပီးျပန္သြားခ်င္ျပီ။ ဒီပင္လယ္ဆီကိုေရာက္တိုင္း ကၽြန္မအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။

ပင္လယ္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မကို အစြမ္းကုန္ ညိႈ႕ယူေနတယ္။